در این مقاله الگوریتمی جهت بهینه سازی سطح مقطع تانکر بر مبنای کمینه کردن همزمان دو تابع گشتاور واژگونش و ارتفاع مرکز جرم سیال و با استفاده از تابع بی اسپیلاین پیشنهاد شده است که آستانه واژگونش تانکر را بهبود می بخشد. این الگوریتم با دریافت مشخصات ظرفیتی تانکر به عنوان ورودی، تابع بی اسپیلاین درجه چهار با 10 نقطه کنترلی را پیشنهاد می دهد که پایداری بیشتری نسبت به تانکرهای استوانه ای دارد. سپس این تابع با استفاده از الگوریتم ژنتیک در پرشدگی های گوناگون بهینه می شود. این الگوریتم در ابتدا بر مبنای تابع بی اسپیلاین درجه 3 با 8 نقطه کنترلی بنا نهاده می گردد و سپس با بهینه سازی و میانگین گیری، بازه انتخاب نقاط کنترلی اصلاح شده و تعداد درجه و نقاط کنترلی تابع بی اسپیلاین افزایش می یابد. پارامترهای مؤثر در بهینه سازی این تابع با استفاده از الگوریتم ژنتیک مانند نرخ جهش و تعداد جمعیت ارزیابی شده و نرخ جهش 4 تا 6 درصد و جمعیت حداقل 40 نفر به عنوان مناسب ترین عملگرها در نظر گرفته می شود. الگوریتم ارائه شده در این مقاله، روشی سریع و دقیق برای بهینه سازی تانکرهای متفاوت در عین حفظ سادگی کاربری در صنعت می باشد که پایداری تانکر را به میزان 10 درصد بهبود می بخشد.

واژه‌های کلیدی: الگوریتم ژنتیک، آستانه واژگونش، سطح مقطع تانکر سوخت رسان، پایداری تانکرهای سوخت رسان

متن کامل [PDF 1490 kb]   (4720 دریافت)