کشش عمیق هیدرومکانیکی یک فرآیند پیشرفته شکلدهی فلزات می‌باشد که در آن از فشار بالای سیال به منظور شکل‌دادن قطعات پیچیده استفاده می‌شود. قطعات مخروطی از جمله قطعاتی هستند که به دلیل سطح تماس کم میان پیشانی سنبه و ورق، امکان نازک‌شدگی و در نتیجه پارگی در مراحل شکل‌دهی آنها زیاد می‌باشد. در این مقاله به بررسی تجربی و عددی فرآیند شکل‌دهی هیدرومکانیکی یک قطعه مخروطی دولایه از جنس‌های آلومینیوم 3003 و فولاد IF پرداخته می‌شود. بدین منظور اثر پارامترهای مختلف فرآیند از جمله ضریب اصطکاک، ترتیب چیدمان لایه‌ها و همچنین نسبت ضخامت لایه‌ها بر ناحیه ایمن کاری مورد مطالعه قرار می‌گیرد. ناحیه ایمن کاری در این فرآیند، محدوده مناسب فشار محفظه‌ای و نسبت کشش را برای دستیابی به قطعه بدون پارگی مشخص می‌کند. نتایج نشان می‌دهد کاهش اصطکاک میان ورق و ورقگیر، افزایش ضریب اصطکاک بین سنبه و ورق، افزایش ضخامت لایه با شکل‌پذیری بالاتر و همچنین قرار‌گیری فولاد به عنوان لایه بیرونی، باعث افزایش نسبت حدی کشش و گسترده‌تر شدن محدوده کاری مجاز جهت تولید قطعه مخروطی دولایه بدون پارگی می‌گردد. در نهایت با مقایسه نتایج به دست آمده از بررسی تجربی و شبیه‌سازی عددی انطباق خوبی بین نتایج مشاهده گردید.

واژه‌های کلیدی: کشش عمیق هیدرومکانیکی، ورق دولایه، قطعه مخروطی، روش اجزای محدود، ناحیه ایمن کاری

متن کامل [PDF 1520 kb]   (5970 دریافت)