ضربه های اتفاقی ناشی از ثابت نبودن سرعت و ناهمواریهای جاده، خودرو را در معرض شتاب های قائمی قرار می دهد که سبب ناراحتی و خستگی سرنشینان می شود. با محدود سازی این شتاب ها می توان راحتی سفر با خودرو را بهبود داد. در این مقاله نخست به منظور ارزیابی راحتی سفر با خودرو، پاسخ شتاب های قائم سرنشین در فرکانس های مختلف با استفاده از طیف چگالی قدرت مربوط به تحریک های اتفاقی جاده واقعی محاسبه شده و با مقادیر مرزی مطلوب - که در استاندارد ISO 2631 تعریف شده - مقایسه می شود. سپس برای حداقل سازی شتاب های قائم و با در نظر گرفتن مقادیر مرزی مشخص شده در استاندارد، پارامترهای سیستم تعلیق (ضرایب فنرها و کمک فنرها) با استفاده از الگوریتم های ژنتیکی تعیین می شوند. برای حل این مسأله بهینه سازی غیر خطی مقید، محدودیت های فیزیکی نیز اعمال می شوند. نتایج به دست آمده نشان دهندۀ کاهش شتاب های بدنۀ خودرو به میزان قابل قبول و بهبود پاسخ دینامیکی خودرو از نظر راحتی سفر است. مقایسه نتایج به دست آمده از این روش با نتایج حاصل از روش برنامه ریزی غیرخطی، نشان دهندۀ کارایی بالاتر الگوریتم ژنتیکی است.

واژه‌های کلیدی: سیستم تعلیق خودرو، الگوریتم ژنتیکی، کلید واژگان: بهینه سازی، تحریک های اتفاقی جاده

متن کامل [PDF 948 kb]   (8097 دریافت)