در فرآیند سنگزنی از سیالهای برشی به منظور روانکاری، خنک¬کاری، دفع براده از منطقه تماس بین چرخ¬سنگ و قطعه¬کار و نیز تمیز کردن چرخ¬سنگ استفاده می¬گردد. این سیال¬های برشی علی¬رغم مزایای متعدد، مسائل زیست¬محیطی و اقتصادی فراوانی ایجاد می¬کنند. از طرفی عدم استفاده از سیال برشی در سنگزنی خشک، عموماً با آسیبهای حرارتی و کاهش کیفیت سطح همراه است. تکنیک روانکاری کمینه یکی از راه¬حلهای ارائه¬شده در زمینه حذف و یا کاهش سیال برشی می¬باشد که به دلیل نفوذ مؤثر در منطقه تماسی، منجر به بهبود عملکرد فرآیند می¬گردد. در این تحقیق جهت بررسی اثر روانکاری کمینه بر فرآیند سنگزنی فولاد، ماشین¬کاری دو نوع فولاد تندبرخام و عملیات-حرارتی¬شده (سخت) مورد بررسی قرار گرفته است. عملکرد فرآیند شامل نیروی مماسی، ضریب اصطکاک، زبری سطح، مورفولوژی سطح و شکل براده در سه حالت سنگزنی خشک، پاشش پیوسته سیال برشی و روانکاری کمینه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته ¬است. نتایج نشان می¬دهد که تکنیک روانکاری کمینه در فولاد تندبر سخت، در مقایسه با روشهای دیگر به صورت چشمگیری منجر به بهبود کیفیت سطح و نیز کاهش نیروی مماسی و ضریب اصطکاک می¬گردد، در صورتی که در مورد فولاد تندبر خام، علی¬رغم کاهش نیروی مماسی و ضریب اصطکاک، کیفیت سطح نامطلوبی ایجاد می¬گردد.

واژه‌های کلیدی: سنگزنی، روانکاری کمینه، نیروی سنگزنی، کیفیت سطح

متن کامل [PDF 1401 kb]   (6153 دریافت)