مدل‌های استاندارد آسایش حرارتی همچون مدل فنگر و گایج و دیگر مدل‌های آسایش حرارتی متداول، برای محیط‌های یکنواخت توسعه پیدا کرده و آسایش حرارتی کلی برای بدن را بر مبنای عوامل فردی و محیطی متوسط پیش‌بینی می‌نمایند و توانایی ارزیابی آسایش حرارتی موضعی را ندارند. در حالی که در محیط‌های غیریکنواخت، بخش‌های مختلف بدن محدوده‌های مختلفی از پارامترهای فیزیکی از جمله دمای هوا، دمای متوسط تابش و سرعت هوا را تجربه می‌کنند. بنابراین واکنش افراد به محیط غیریکنواخت بستگی به احساس حرارتی موضعی بخش‌های مختلف بدن آنها دارد نه به احساس حرارتی کل بدن. در حال حاضر، ارزیابی آسایش حرارتی در محیط‌های غیریکنواخت، بیشتر به صورت آزمایش‌های کنترل شده در محیط‌های خاص مثل محیط داخل اتومبیل بوده و مدل‌های ارائه شده، بر اساس تحلیل رگرسیون نتایج تجربی استوار بوده است که مختص شرایط فردی و محیطی مطابق با آزمایش‌های انجام شده می‌باشند. هدف از این مقاله ارائه یک مدل آسایش حرارتی برای ارزیابی احساس حرارتی موضعی بخش‌های مختلف بدن و در نهایت ارزیابی احساس حرارتی کل بدن در محیط‌های غیریکنواخت می‌باشد. در مدل جدید، با استفاده از مدل فیزیولوژیکی و 16 بخشی تانابه، اثرات غیریکنواختی محیط لحاظ شده و دما و فرایندهای فیزیولوژیکی بخش‌های مختلف بدن محاسبه شده و سپس احساس حرارتی موضعی و کل بدن از طریق مدل دانشگاه برکلی ارزیابی می‌گردد. نتایج بدست آمده از مدل جدید با نتایج تجربی موجود مقایسه گردیده که حکایت از همخوانی مناسب نتایج بدست آمده با داده‌های آزمایشگاهی دارد.

واژه‌های کلیدی: آسایش حرارتی موضعی، آسایش حرارتی کلی، محیط غیریکنواخت

متن کامل [PDF 1026 kb]   (5399 دریافت)