دوره 20، شماره 4 - ( فروردین 1399 )                   جلد 20 شماره 4 صفحات 1098-1089 | برگشت به فهرست نسخه ها

‎ 20.1001.1.10275940.1399.20.4.23.0

XML English Abstract Print

مقایسه روش‌های برشنگاری استروبوسکوپیک و برشنگاری زمان میانگین در ارزیابی غیر مخرب
حمیدرضا آسمانی* 1، ناصر سلطانی2
1- دانشکده مهندسی مکانیک، پردیس دانشکده‌های فنی، دانشگاه تهران، تهران، ایران ، h.asemani@ut.ac.ir
2- دانشکده مهندسی مکانیک، پردیس دانشکده‌های فنی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده:   (3320 مشاهده)
روش برشنگاری روش نوری قدرتمندی است که قابلیت محاسبه مشتقات جابجایی، کرنش­های سطحی و بازرسی غیر مخرب را در انواع مواد داراست. روش­های برشنگاری زمان میانگین و برشنگاری استروبوسکوپیک از روش­های آزمایشگاهی هستند که به­منظور مطالعه تمام­میدانی مودهای ارتعاشی توسعه داده شده­اند. در این مقاله با توسعه چیدمان برشنگاری با امکان بازرسی غیر مخرب به روش­های برشنگاری زمان میانگین و برشنگاری استروبوسکوپیک به مقایسه قابلیت­های این روش­ها در تشخیص عیوب پرداخته شده است. به‌منظور اعمال بارگذاری ارتعاشی، چیدمان ارائه شده به سیستم تحریک پیزوالکتریک مجهز شده است. بازرسی غیر مخرب به روش­های برشنگاری زمان میانگین و برشنگاری استروبوسکوپیک با تغییر فرکانس تحریک پیزوالکتریک انجام شد. روش برشنگاری استروبوسکوپیک در بازه­های فرکانسی بین 1300 تا 1600 هرتز، 6000 تا 8000 هرتز و 12600 تا 13300 هرتز عیب را با موفقیت آشکارسازی نمود، در حالی که برشنگاری زمان میانگین فقط در بازه­های 6000 تا 8000 هرتز و 12900 تا 13100 هرتز توانایی تشخیص عیب را داشت. بررسی و مقایسه نتایج روی قطعه پروپلینی با عیبی با قطر 10 میلیمتر توانمندی و قابلیت روش برشنگاری استروبوسکوپیک را نسبت به برشنگاری زمان میانگین در بازرسی غیر مخرب نشان می­دهد. وضوح هاله­های روش برشنگاری استروبوسکوپیک در تمامی فرکانس­های تحریک بالاتر از روش زمان میانگین است و روش استروبوسکوپیک قابلیت تشخیص عیب در بازه­های فرکانسی بسیار گسترده­تری را داراست که باعث می­شود ریسک عدم تشخیص عیب در کاربردهای صنعتی بسیار کاهش یابد.
واژه‌های کلیدی: بازرسی غیر مخرب، برشنگاری استروبوسکوپیک، برشنگاری زمان میانگین، سیستم تحریک پیزوالکتریک
متن کامل [PDF 1656 kb]   (2218 دریافت)    
نوع مقاله: پژوهشی اصیل | موضوع مقاله: مکاترونیک
دریافت: 1398/4/13 | پذیرش: 1398/7/14 | انتشار: 1399/1/29
بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.