دوره 20، شماره 8 - ( مرداد 1399 )                   جلد 20 شماره 8 صفحات 2128-2121 | برگشت به فهرست نسخه ها

‎ 20.1001.1.10275940.1399.20.8.21.6

XML English Abstract Print

بررسی تاثیر بازخورانی گازهای اگزوز در احتراق و آلایندگی موتور با احتراق RCCI با سوخت دیزل- گاز طبیعی
سعید غفارزاده1 ، علی نصیری‌طوسی* 2، محمدتقی زرین‌کلاه3
1- گروه قوای محرکه خودرو، دانشکده مهندسی خودرو، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران
2- گروه قوای محرکه خودرو، دانشکده مهندسی خودرو، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران ، anasiri@ardakan.ac.ir
3- گروه تبدیل انرژی، دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه شریف، تهران، ایران
چکیده:   (2524 مشاهده)
احتراق اشتعال تراکمی کنترل واکنشی، به‌عنوان یک احتراق دما پایین یکی از روش‌های رایج برای کاهش آلاینده‌های اکسیدهای نیتروژن و دوده است. در این تحقیق، تاثیر بازخورانی گازهای اگزوز بر احتراق و آلایندگی یک موتور دوسوخته دیزل و گاز طبیعی با سیستم احتراق اشتعال تراکمی کنترل واکنشی مورد بررسی قرار گرفت. موتور مورد تحقیق، یک موتور تک‌سیلندر با پاشش سوخت دیزل به‌عنوان سوخت با واکنش‌پذیری بالا به‌صورت مستقیم به داخل سیلندر و پاشش سوخت گاز طبیعی به‌عنوان سوخت با واکنش‌پذیری پایین در راه‌گاه است. زمان شروع پاشش، شکل پاشش و طول پاشش در هر دو انژکتور توسط ECU توسعه‌یافته، تحت کنترل هستند. با توجه به اینکه موتور مورد آزمون در نسبت پیش‌اختلاط ۶۰% از پایداری خوبی برخوردار است و قابلیت کار با درصد بالای گازهای برگشتی از اگزوز را دارد، برای بررسی انتخاب شد. نتایج حاصل از این بررسی نشان می‌دهد که با افزایش میزان بازخورانی گازهای اگزوز از صفر تا ۳۴%، مقدار IMEP و بازده حرارتی حدود ۱۸% کاهش می‌یابد. همچنین با افزایش میزان بازخورانی گازهای اگزوز، شروع، میانه و انتهای احتراق به‌علت کاهش میزان اکسیژن داخل محفظه احتراق عقب می‌افتد. با افزایش EGR دمای محفظه احتراق کاهش یافته، بنابراین تولید CO و UHC روند افزایشی به ‌ترتیب ۸۶ و ۳۰۰% دارد و برعکس میزان NOx، ۳۵۰% کاهش می‌یابد.
واژه‌های کلیدی: احتراق اشتعال تراکمی کنترل واکنشی، بازخورانی گازهای اگزوز، بازده حرارتی، آلایندگی
متن کامل [PDF 718 kb]   (2061 دریافت)    
نوع مقاله: پژوهشی اصیل | موضوع مقاله: موتور احتراق داخلی
دریافت: 1398/8/20 | پذیرش: 1399/3/13 | انتشار: 1399/5/25
بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.