---

با توجه به نگرانی فزاینده جامعه جهانی نسبت به افزایش مشکلات زیست محیطی ناشی از استفاده از سوخت¬های فسیلی، توجه به سیستم¬های جذب سطحی در چند دهه گذشته افزایش یافته است. از اصلی¬ترین مشکلات این سیستم¬ها، ضعیف بودن انتقال حرارت در بستر جاذب به دلیل پایین بودن ضریب هدایت حرارتی آن می¬باشد. در این مطالعه سعی شده است با مدل¬سازی عددی، تاثیر روش¬های بهبود انتقال حرارت در بستر جاذب بر عملکرد سیستم جذب سطحی بررسی شود. از جمله این روش¬ها می¬توان به بکارگیری سطوح حرارتی گسترش یافته و افزودن ذرات فلزی به بستر جاذب اشاره کرد. به¬کارگیری ذرات فلزی باعث افزایش ضریب هدایت حرارتی موثر بستر به میزان حداقل ۱۰۰% می¬شود. نتایج نشان می¬دهند با کاهش فاصله و ارتفاع فین¬ها و نیز افزایش ذرات فلزی به بستر جاذب زمان سیکل به میزان قابل ملاحظه ای کاهش می¬یابد، که در نهایت موجب افزایش ظرفیت سرمایشی مخصوص سیستم جذب سطحی می¬شوند؛ هر چند که با کاهش فاصله فین¬ها تاثیر افزایش ذرات فلزی بر کاهش زمان سیکل و افزایش ظرفیت سرمایش مخصوص تضعیف می شود. هم¬چنین نتایج نشان می¬دهند با افزایش ارتفاع فین¬ها ضریب عملکرد سیستم جذب سطحی افزایش یافته در حالی¬که ظرفیت سرمایش مخصوص آن کاهش می¬یابد. از طرفی کاهش فاصله فین¬ها هم¬زمان باعث افزایش ضریب عملکرد و ظرفیت سرمایش مخصوص سیستم جذب سطحی می‌گردد.