دال زدن به عنوان یکی از روش‌های درمانی پرکاربرد در بازتوانی شناخته شده‌است. که، تحت تاثیر عامل‌های مختلفی قرار می‌گیرد. هدف در این مطالعه، بررسی اثر تغییر موقعیت و ارتفاع صندلی (به‌ترتیب، فاصله‌ی افقی و عمودی صندلی تا پدال) در محدوده‌ی محل‌های ممکنه‌ی پدال زدن (محدوده‌ی ارتفاع صندلی: ۴۹-۸۰% طول پا) بر دامنه‌ی حرکتی مفصل‌ها و سرعت انقباض عضله‌های اندام تحتانی است. بدین‌منظور، از مدل اسکلتی-عضلانی ارایه شده در نرم‌افزار انی‌بادی استفاده شد. شرایط پدال زدن در دوچرخه‌ی ثابت در مدل فراهم شد (طول بازوی پدال و نرخ پدال زدن به‌ترتیب، cm ۱۷,۵ و rpm ۸۰). نتایج نشان داد که محدوده‌ی حرکتی مفصل‌های مچ پا، زانو و ران به‌ترتیب ۱۱.۰۸-۳۷.۵۴ (انحراف معیار: ۰.۰۳-۱.۸۶)، ۶۹.۶۱-۸۰.۵۸ (انحراف معیار: ۴.۰۲-۹.۷۶) و ۴۲.۸۹-۴۶.۱۳ (انحراف معیار: ۰.۰۷-۲.۸۹) است. اثر تغییر ارتفاع صندلی بر محدوده‌ی حرکتی مفصل مچ پا> زانو>ران و اثر تغییر موقعیت صندلی بر محدوده‌ی حرکتی مفصل زانو>ران>مچ پا است. با افزایش ارتفاع صندلی، محدوده‌ی حرکتی مفصل‌های مچ پا و زانو به طور قابل توجهی افزایش یافتند. همبستگی مثبت بین تغییر زاویه‌ی مفصل‌های مچ پا-زانو، مچ پا-ران و زانو-ران هماهنگی و همکاری مفصل‌ها در طول سیکل پدال زدن را نشان داد. سرعت انقباض عضله‌های اندام تحتانی تحت تاثیر تغییر محل صندلی قرار می‌گیرند. به ویژه عضله‌های گروه مچ پا، زانو و دومفصلی با تغییر محل صندلی در محل‌های ممکنه، در بازه‌ی بزرگی تغییر می‌کنند.