---

در این پژوهش، مفاهیم سلامتی و بیماری و رفتارهای مرتبط با سلامتی نزد دختران دانشجو بررسی شده‌اند. نمونه تحقیق، ۱۱۰ دانشجوی دختر (۶۲ نفر از دانشگاه تک جنسیتی الزهرا و ۴۸ نفر از دانشگاه دوجنسیتی تهران) بودند که با روش کیفی و تکنیک‏های مصاحبه گفتگویی و مصاحبه گروه متمرکز به جمع آوری داده از آنان پرداختیم. تحلیل داده‏ها با استفاده از رویکرد نظریه بنیانی صورت گرفت. در مورد اینکه سلامتی، از مهمترین امور زندگی و مشتمل بر سلامت جسمی و روحی است، اتفاق نظر وجود داشت در حالی که دو مفهوم کلی برای بیماری در نظر داشتند: کاهنده کیفیت زندگی و مجازات الهی. در مورد رفتارهای مرتبط با سلامتی (که در دانشجویان دختر دانشگاه تک جنسیتی با دانشگاه دو جنسیتی مشابه بود) راهبردی مشاهده شد که در پی آن، دختران هشدارهای بیماری را انکار کرده، دردها را موقتا تسکین داده به جستجوی سلامت روانی از راه کسب زیبایی ظاهری می‏پردازند که منجر به غلبه بیشتر فرهنگ مردانه، زندگی به سبک ناسالم و تهدید سلامت اجتماعی می‏شود. آنها این راهبرد را تحت تاثیر پنداشت از خود پایین و جامعه پذیری، وابستگی متقابل به خانواده و زندگی ماشینی کسب کرده اند.

---

جستار پیش رو به بررسی دو گزارش کمابیش یکسان از دو قصیده می‌پردازد؛ یکی مربوط به ادبیات عرب و سده دوم هجری است و دیگری مربوط به ادبیات فارسی و سده سوم. طبق این دو گزارش، هارون الرشید و امیر نصر سامانی که مدتی ترک وطن کرده با شنیدن چکامه‌ای که رودکی و منصور نمری می‌گویند، با شتاب به موطن خود باز‌می‌گردند. قصیده رودکی به «بوی جوی مولیان» معروف است و قصیده نمری را «یادِ بغداد» نامیده‌ایم. در این مقاله پس از یاد هر دو گزارش، به هم‌سنجی شکلی و محتوایی آن دو و تاثیر احتمالی یک راوی از راوی دیگر و عواملی که سبب شده دو قصیده در خلیفه عباسی و امیر سامانی مؤثر بیافتد، اشاره کرده‌ایم.....ه سوم. طبق این دو گزارش، هارون الرشید و امیر نصر سامانی که مدتی ترک وطن کرده با شنیدن چکامه‌ای که رودکی و منصور نمری می‌گویند، با شتاب به موطن خود باز‌می‌گردند. قصیده رودکی به «بوی جوی مولیان» معروف است و قصیده نمری را «یادِ بغداد» نامیده‌ایم. در این مقاله پس از یاد هر دو گزارش، به هم‌سنجی شکلی و محتوایی آن دو و تاثیر احتمالی یک راوی از راوی دیگر و عواملی که سبب شده دو قصیده در خلیفه عباسی و امیر سامانی مؤثر بیافتد، اشاره کرده‌ایم.

---

فریبرز ایمانیان دانشجوی دکتری حقوق خصوصی دانشگاه تربیت مدرس عبداله شمس دانشیار حقوق دانشگاه شهید بهشتی محمد عیسی تفرشی استادیار حقوق دانشگاه تربیت مدرس ماده ۹۵۹ قانون مدنی ایران مقرر می دارد: هیچ کس نمی تواند بطور کلی حق تمتع و یا حق اجرای تمام یا قسمتی از حقوق مدنی را از خود سلب کند. نویسندگان حقوق مدنی ایران تفسیرهای گوناگونی از ماده مزبور ارائه کرده اند. اختلاف رای بین نویسندگان حقوق مدنی در تفسیر ماده مزبور را می توان به گوناگونی مفاهیم اصطلاح "حقوق مدنی" در ادبیات حقوقی نسبت داد. "حقوق مدنی" در مفهوم شخصی بر دو دسته از حقوق فردی دلالت دارد: ۱) حقوق مدنی نسبی، به معنای حقوق و امتیازهای ناشی از حکومت قانون بر موقعیت خاص حقوقی، ۲) حقوق مدنی مطلق، به معنای حقوق و آزادیهای عمومی مربوط به حیثیت انسانی که آحاد بشر، صرفا به خاطر انسان بودن مستقیما، مطلقا و بدون توجه به وضعیت حقوقی خاص دیگری از آن برخوردار هستند. در ادبیات خقوقی معاصر به این دسته از حقوق، "حقوق مدنی بشر" نیز اطلاق می شود. این مقاله می کوشد تا نشان دهد اصطلاح حقوق مدنی مذکور در ماده ۹۵۹ و همچنین مواد ۹۵۷، ۹۵۸ و ۹۶۱ ق.م. در مفهوم حقوق مدنی مطلق بکار رفته است. بنابراین قانونگذار ایران به موجب مواد ۹۵۷، ۹۵۸، ۹۵۹، ۹۶۰ و ۹۶۱ ق.م. ضمن تاکید بر برخورداری همه انسانها از حقوق و آزادیهای مربوط به حیثیت ذاتی بشر، حمایت خود از این حقوق در حوزه حقوق خصوصی ایران را با غیر قابل سلب بودن حقوق و آزادیهای مزبور از انسان، خواه بصورت کلی و خواه بصورت جزیی حتی با رضایت و توافق شخصی، اعلام کرده است.

---

---

ترجمه موسوی گرمارودی از صحیفه سجّادیه یکی از  برگردان­های این نیایش­نامه به زبان فارسی است و به دلیل شمار زیادِ مای موصوله در متن عربی، بررسی و نقد ترجمه آن، موضوع گفتار پیشِ رو قرار گرفته­است. پژوهش حاضر، با بهره­گیری از روش توصیفی - تحلیلی و پس از استخراج و تنظیم معادل­های این نوع "ما" از صحیفه در ترجمه گرمارودی، در دو دسته بدون "مِنْ" و همراه با "مِنْ" بیشتر به ترجمه دسته نخست پرداخته­ است. از آنجا که مای موصوله بدون مِن، مفهومی مبهم دارد، بایسته است مترجم برای یافتن برابر مناسب، از بافت سخن یا از شرح­های موجود بر این متن کمک بگیرد و این کار، نیازمند هنرمندی، زبان­دانی، تجربه بالا و آگاهی گسترده او از زبان و ادب فارسی و عربی است. از این جستار برمی­آید که گرمارودی دو شیوه را برای ترجمه مای موصوله بدون "مِن" در پیش گرفته است: یا برای نگاه­داشتن سجع و ایجازِ موجود در متن اصلی، آن را همچنان مبهم نگاه داشته و برایش معادل "آنچه" آورده، یا به برابرگذاری و آوردن واژه­ای روشن از زبان فارسی روی آورده است. به هر روی، این روشِ ترکیبی، بر ریزبینی، پژوهشگری و امانت­داری مترجم و ذوقِ زیبایی­شناسی او گواه است و ترجمه وی را به نیایشی ادبی و زیبا در زبان فارسی تبدیل کرده است.
 

---

 پژوهش حاضر در چارچوب سیاستگذاری آموزشی دانشگاهی در ایران قرار می‌گیرد. هدف اصلی این پژوهشِ توصیفی ـ تحلیلی، بررسی ضرورت بازنگری محتوای کمّی و کیفی سرفصل درس نمایشنامه در رشتۀ زبان و ادبیات فرانسه است. آنچه در این تحقیق ارائه شده است شامل سه قسمت می­شود: در بخش اول به مرور مبانی نظری بازنگری محتوای آموزشی می‌پردازیم. در بخش دوم، مقایسه‌ای بین وضعیت کنونی آموزش درس نمایشنامه در گروه‌های زبان و ادبیات فرانسه در ایران و سه دانشگاه معتبر خارجی صورت می‌گیرد و در بخش آخر به ارزیابی و ارائۀ پیشنهاد سرفصل، بر اساس تحلیل‌های پژوهش، برای این واحد درسی خواهیم پرداخت. در این مطالعه پرسش اصلی این است که سرفصل درس نمایشنامه در ایران در حیطۀ اهداف، محتوا، روش و ارزشیابی نیازمند چه تغییراتی است و چگونه می‌توان به این تغییرات دست یافت؟ هدف از انجام پژوهش به‌دست دادن راهکار و پیشنهادی عملی، بومی و کاربردی‌ است. در نتیجه‌گیری،  و پس از بررسی برنامه‌های درسی مختلف، به این نتیجه می‌رسیم که اولاً تغییر در سرفصل موجود و به­ویژه درمورد درس نمایشنامه امری است لازم. در انتها، با تکیه بر تحلیل‌ها و مطالعۀ تطبیقی انجام‌شده، چند موردِ کاربردی تدوین و پیشنهاد می‌شود. پیشنهاد نهایی این پژوهش را می‌توان در اختیار کارگروه زبان‌ها و ادبیات خارجی در شورای تحول علوم انسانی قرار داد.

---

یکی از آیین­هایی که تاریخ­نگاران و پژوهندگان آیین­های ایرانی کمابیش هیچ سخنی از آن نگفته­اند، جشن «شادگُلی» است که در ایران، عراق و شامِ سده­های نخستین هجری (دوره عباسی) و حتی پس از آن، همه­گیر و نام­آشنا بوده است. در جستار پیشِ رو با روش تحلیلی- توصیفی، نخست گزارشهایی را آورده­ایم که در آنها نامی از شادگُلی برده شده است؛ سپس جزئیات این جشن با توجه به داده­های تاریخی- ادبی موجود، بیان شده است. از این داده­ها روشن می­شود که شادگُلی، جشنی شاهانه و بیشتر، ویژه مایه­داران و سیاستمردان بوده است و توده مردم کمتر به برگزاری آن همت گماشته­اند. از این جشن در منابع عربی با نامهای شاذکُلِی، شاذکُلَی، شاذکلاه، یوم نثر­الورد، عید­الجُلشان یاد شده و گویا در هنگامه بهار و فروانی گُلها و شکوفه­ها برگزار می­شده است. با توجه به متون فارسی در دست، می­توان گفت گلستان­جشن، گلریزگان، گل­افشانی و اردیبهشتگان، نامهایی دیگر برای جشنی است که در این جستار از آن سخن گفته­ شد.
 

---