---

طراحی موقعیت مناسب ساپورت های سازه همواره یکی از مسائل مهم و کاربردی در مهندسی بوده و در بهبود کارایی سازه نقش مهمی ایفا می کند. در این مقاله برای طراحی موقعیت بهینه ساپورت های سازه، با بهره گیری از ترکیب روش المان محدود اصلاح یافته و روش بهینه سازی رقابت استعماری مقدار حداکثر ممان خمشی در سازه مینیمم می شود. در اینجا ساپورت های در نظر گرفته شده به صورت صلب و الاستیک می باشد. روش بهینه سازی رقابت استعماری در مقایسه با روش های گذشته نسبت به طراحی موقعیت بهینه ساپورت ها، روشی قدرتمند و کارا بوده و در تعداد تکرار کمتری به نتایج بهتری می رسد. استفاده از روش المان محدود اصلاح یافته علاوه بر کاهش حجم محاسبات و بالا بردن سرعت همگرایی الگوریتم بهینه سازی، امکان رسیدن به موقعیت بهینه سراسری ساپورت ها را فراهم می کند. برای نشان دادن کارایی و قدرت روش حاضر در یافتن نقطه بهینه سراسری مسئله، موقعیت بهینه ساپورت ها برای سه سازه متداول طراحی شده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که تعیین موقعیت بهینه ساپورت ها با استفاده از ترکیب روش های ارائه شده، مقدار حداکثر ممان خمشی سازه را به طور قابل ملاحظه¬ای کاهش می دهد.

---

در این تحقیق، اثرات پارامترهای برش بر نرخ برداشت ماده و زبری سطح، بررسی شده است. در این مقاله شرایط ماشینکاری در فرزکاری با بارجانبی کم بهینه‌سازی می‌گردد. برای این منظور ابتدا یک مدل جامع از فرآیند ماشینکاری با بارجانبی کم ارائه می‌شود. در این مدل پارامتر میرایی فرآیند برای اولین بار به روش تحلیل سری‌زمانی مدلسازی شده و شبیه‌سازی فرآیند به صورت دقیق انجام ‌گردید. با توجه به اثرات پارامترهای برش برروی فاکتورهای نرخ برداشت ماده و زبری سطح، برای بدست آوردن شرایط مطلوب ماشینکاری، از بهینه‌سازی چند‌هدفه استفاده می‌شود. قید پایداری به عنوان محدودیت بهینه‌سازی مطرح شده و مقدار آن توسط روش المان محدود زمانی محاسبه می‌گردد. برای جستجوی پارامترهای برش مطلوب از سه الگوریتم ژنتیک، گروه ذرات و رقابت استعماری استفاده شده است. با مقایسه نتایج حاصله از این سه روش، نشان داده شده است که الگوریتم رقابت استعماری در غلبه به ترمهای غیرخطی و مینیم‌های محلی مساله قدرتمندتر بوده و سرعت بیشتر همگرائی در این الگوریتم، نسبت به دو روش دیگر در این مسئله اثبات شده است. در پایان آزمایشاتی برای تایید تغییرات تابع هدف در مسیر میل به نقطه بهینه انجام شده و درصد خطای تابع هدف در نقطه بهینه با نتایج آزمایشگاهی تعیین می‌گردد.

---

بتن خودتراکم بتنی است که نیاز به ویبره ندارد و می تواند در قالب های پیچیده و در شرایطی که تراکم بتن به سختی قابل انجام است، به سهولت مورد استفاده قرار گیرد. لذا این بتن گزینه ای مناسب برای تعمیر و تقویت انواع سازه های بتنی است. برخی اجزاء سازه ها مانند عرشه پل ها در معرض عوامل مخرب و فرآیند یخبندان و ذوب مکرر قرار دارند. به همین دلیل بررسی تاثیر موارد مختلف بر کیفیت لایه تعمیری خودتراکم، چسبندگی آن به بتن بستر و دوام آن در برابر عوامل مخرب بسیار حائز اهمیت می باشد. در این مطالعه به بررسی تاثیر حجم خمیره و نسبت آب به مصالح سیمانی و مقدار الیاف پلی پروپیلن به ویژگی های رئولوژیکی، سخت شده و چسبندگی بتن خودتراکم الیافی تعمیری به بتن بستر و دوام چسبندگی بتن لایه تعمیری و بتن بستر در برابر چرخه ههای یخبندان و ذوب پرداخته شده است. نتایج نشان داد که الیاف پلی پروپیلن خواص رئولوژیکی بتن خودتراکم را تحت تاثیر قرار داده و تاثیر منفی بر آن می گذارند. ضمن اینکه برخی ویژگی های حالت سخت شده مانند مقاومت کششی و جمع شدگی را بهبود می بخشند. با وجود بهبود چسبندگی دو لایه با افزودن الیاف، دوام این چسبندگی در برابر چرخه های یخبندان و ذوب کاهش می یابد. افزایش نسبت آب به مصالح سیمانی و حجم خمیره نیز تاثیر منفی بر چسبندگی بین دو لایه می گذارند.