جستجو در مقالات منتشر شده
۳ نتیجه برای انتقال دارو
دوره ۹، شماره ۲ - ( ۶-۱۳۹۷ )
چکیده
اهداف: در میان نانوسیستم‌های مختلف، نانوذرات پلیمری به‌دلیل پتانسیل کاربرد به‌عنوان ناقل دارو بسیار مورد توجه هستند. پلی‌اتیلن‌گلیکول-پلی‌لاکتیک-گلیکولیک‌اسید (PEG-PLGA) یک کوپلیمر آمفی‌فیلیک است که می‌تواند برای انتقال داروهای محلول در آب، داروها و مولکول‌های نامحلول در آب استفاده شود. نانوذرات پلیمری PEG-PLGA می‌توانند فیلتراسیون کلیوی و سمیت دارو را کاهش دهند، آنها زیست‌سازگار و زیست‌تخریب‌پذیر هستند. هدف مطالعه حاضر بهینه‌سازی تهیه نانوذرات PEG-PLGA با استفاده از روش تبخیر حلال برای دستیابی به سیستم انتقال دارو با اندازه و بار سطحی مناسب بود.
مواد و روش‌ها: در مطالعه تجربی حاضر نانوذرات PEG-PLGA با اندازه ۱۵۰نانومتر و پتانسیل زتای ۱۰- با روش تبخیر حلال تهیه شدند. سپس ویژگی‌های فیزیکوشیمیایی نانوذرات مورد بررسی دقیق قرار گرفت.
یافته‌ها: با افزایش غلظت پلیمر و درصد پلی‌وینیل‌الکل، اندازه ذرات بزرگ‌تر شد. تولید نانوذرات با غلظت ۵میلی‌گرم بر میلی‌لیتر کوپلیمر، غلظت ۲% وزنی- حجمی پلی‌وینیل‌الکل و در نسبت حجمی ۱۲:۱ بهترین اندازه و بار سطحی را نشان داد. از نظر مورفولوژی، نانوذرات ساختاری کاملاً مشابه و به شکل کروی داشتند. طبق طیف FTIR پیک در ناحیه cm-۱۳۰۰۰-۲۹۰۰ مطابق با پیوند کششی C-H در CH۳ بود. پیک قوی در cm−۱۱۷۶۰ مربوط به –CO کششی بود که تشکیل کوپلیمر را نشان داد.
نتیجه‌گیری: تولید نانوذرات PEG-PLGA در شرایطی با غلظت ۵میلی‌گرم بر میلی‌لیتر کوپلیمر، غلظت ۲% وزنی- حجمی پلی‌وینیل‌الکل و در نسبت حجمی ۱۲:۱ بهترین اندازه و بار سطحی را نشان می‌دهد؛ همچنین نانوذرات ساختاری کاملاً مشابه و به شکل کروی دارند.
بهزاد دمیرچی، میلاد ریسمانیان، محمد سعید سعیدی، بهار فیروزآبادی،
دوره ۱۴، شماره ۱۵ - ( ۱۲-۱۳۹۳ )
چکیده
با گسترش روزافزون صنعت داروسازی و ساخت داروهایی با عملکرد مشخص، انتقال آن به داخل سلول نیز از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. غشا سلول در برابر ترکیبات آب‌دوست غیر قابل نفوذ است و مکانیزم‌های انتقال اختصاصی برای نفوذ آنها مورد نیاز است. بنابراین لزوم پیدا کردن راهی برای تسهیل عبور این داروها از غشا سلول مطرح است. در این بین پپتایدهای با قابلیت نفوذ به سلول نشان دادند که می‌توانند به عنوان حامل دارو مورد استفاده قرار گیرند چراکه توانایی عبور از غشا بدون نیاز به انرژی یا ریسپتور را دارا می‌باشند. در این پروژه به بررسی عبور یکی از این پپتایدها به نام پنتراتین از غشا سلول توسط شبیه‌سازی دینامیک مولکولی هدفمند با سرعت ثابت و با استفاده از روش دانه درشت مارتینی پرداخته شده‌است. ابتدا در یک شبیه‌سازی تعادلی جهت‌گیری پپتاید طی نزدیک شدن و نشستن بر روی غشا بررسی و نشان داده شد که برای بررسی فرآیند نفوذ آن به داخل سلول، نیازمند استفاده از دینامیک مولکولی هدفمند می‌باشیم. سد انرژی پیش‌روی این پپتاید برای نفوذ به داخل سلول و انتشار آن در داخل غشا بررسی شده‌است. در این پژوهش نشان داده می‌شود که تشکیل حفره آب برای نفوذ این پپتاید به داخل سلول باعث شکسته‌شدن سد انرژی و عبور آسان آن از غشا سلول می‌شود که با نتایج پژوهش‌های پیشین همخوانی دارد. همچنین میزان سد انرژی برای عبور این پپتاید از غشا ۱۱۰ کیلوژول بر مول بدست آمد.
دوره ۲۲، شماره ۳ - ( ۴-۱۳۹۸ )
چکیده
اهداف: استفاده از داروها در القای استخوان‌زایی به‌همراه داربست‌های مهندسی بافت، به‌عنوان رویکردی نوین در ترمیم استخوان آسیب‌دیده بسیار مورد توجه است. اخیراً در میان انواع داروهای حوزه ترمیم استخوان، استاتین‌ها مورد توجه قرار گرفته‌اند. در این پژوهش، به‌منظور دستیابی به رهایش کنترل‌شده برای داروی آتورواستاتین، دو سامانه پیوسته رهایش شامل نانونیوزوم‌ها و میکروکرات ژلاتین ساخته و مقایسه شدند.
مواد و روش‌ها: نانونیوزوم‌ها به روش هیدراسیون فیلم نازک و میکروکرات ژلاتین با روش تشکیل امولسیون سنتز شدند.
یافته‌ها: مورفولوژی، اندازه و توزیع ابعاد، بازدهی تهیه حامل‌ها، بازده و درصد بارگذاری دارو و درنهایت پروفیل رهایش دارو از آنها در طول یک هفته ارزیابی شد. نتایج حاکی از تشکیل نیوزوم‌های نسبتاً کروی با میانگین ابعاد ۶۵۳/۵۲نانومتر و بازده بارگذاری ۸۱/۳۴% و تشکیل میکروکرات ژلاتین با میانگین ابعاد ۳۷/۵میکرومتر و بازده بارگذاری ۷۸/۹۳% بود.
نتیجه‌گیری: پروفیل رهایش دارو از حامل‌ها نشان داد که سامانه ژلاتینی رهایش انفجاری کمتری نسبت به نیوزوم دارد و نیوزم‌ها از پایان روز اول رهایش آهسته‌تری نسبت به ژلاتین فراهم نموده است. اگرچه انتخاب یکی از دو سامانه به‌عنوان سامانه بهینه، نیازمند مطالعات سلولی روی آنها بوده و انتخاب بر مبنای پروفیل رهایش متناسب با شدت آسیب و سرعت ترمیم است.
