---

سایش، اصطکاک و روانکاری از مسایل مهم درتراشکاری است. به طور معمول جهت کاهش دمای ابزار و همچنین کاهش اصطکاک بین قطعه و ابزار از روانکار استفاده می شود. تا کنون مطالعات زیادی در خصوص بهینه سازی روانکار با تغییر در ساختار آن مثلاً با اضافه نمودن نانوذرات به روانکار انجام شده است. در این مقاله با رویکردی جدید بررسی تاثیرایجاد الگوی سطح بر روی ابراز تراش مورد مطالعه قرار گرفته شده است. به طور دقیق تر با مطالعه تحلیلی عددی تاثیر حفره های ایجاد شده بوسیله حکاکی با لیزر بر رفتار اصطکاکی و شکل گیری لایه روان کار در حالت های مختلف مورد بررسی قرار گرفتند. به طور کلی میزان بار و همچنین سرعت براده برداری پارامتر تاثیر گذاری بر روی مقدار اصطکاک ایجاد شده است. در اینجا با ثابت نگه داشتن این دو پارامتر تاثیر تعداد، عمق و اندازه الگوی سطحی مورد بررسی قرار گرفت.
 

---

در این مقاله تاثیر ایجاد الگوی سطح بر روی ابراز تراش، مورد مطالعه قرار گرفته است. به طور دقیق تر، تاثیر بافت ایجاد شده بوسیله حکاکی با لیزر بر  مقادیر نیرو های ماشینکاری در حالت های مختلف بررسی گردید که این آزمایش ها هم در حضور روانکار و هم در غیاب آن انجام گردید.پارامترهای عمق، گام، قطر بافت و فاصله از لبه برش، به عنوان پارامترهای بافت ابزار در نظر گرفته شدند. در مجموع ۹ آزمایش با استفاده از روش طراحی آزمایش تاگوچی انجام شد. روانکار در هر دو ابزار دارای بافت و بدون بافت باعث کاهش حدود ۳۰ الی ۳۵ درصدی نیروی برآیند ماشینکاری شد. در انتها نیروهای ماشینکاری حاصل از آزمایش با ابزار دارای بافت و بدون بافت در حضور روانکار مقایسه شدند که مشاهده شد در اثر بافت دار کردن ابزار، نیروی برآیند ماشینکاری، حدود ۲۸ درصد کاهش یافت.

---

در این پژوهش، اثر روش بافت‌دار کردن سطح براده ابزار در بهبود کیفیت سطح در فرایند تراشکاری فولاد ۱۱۹۱/۱ با سختی ۴۵ راکول‌سی (ماشین‌کاری سخت) مورد بررسی قرار گرفت. به همین منظور، با فرض بافت حفره‌ای منظم ابزار، پارامترهای قطر، گام و عمق حفره و همچنین فاصله الگو از لبه برش اصلی ابزار در سه سطح، تغییر داده شد. با استفاده از روش طراحی آزمایش تاگوچی، نه آزمایش (ابزار) طراحی شد و به منظور اطمینان از نتایج بدست ‌آمده، آزمایش‌ها در حالت خشک و روانکاری شده در دو مرتبه تکرار شدند. نیروهای ماشین‌کاری در حین انجام آزمایش‌ها و زبری سطح قطعه نهایی در دو حالت ماشین‌کاری با روانکار و خشک اندازه‌گیری گردید. نتایج نشان داد که در تراشکاری با ابزار بافت‌دار به همراه روانکار، تغییر پارامترهای گام الگوی بافت و فاصله الگو از لبه برش در بازه مورد بررسی، به ترتیب تا ۶/۵۷% و ۲/۳۹% زبری سطح قطعه‌کار را افزایش دادند. این درحالی است که افزایش قطر حفره بافت، به‌واسطه کاهش سطح تماس ابزار با براده تولیدی و روان‌کاری بهتر موضع برش، توانست تا ۷/۴۰% زبری سطح قطعه‌کار را بهبود بخشد. پارامتر عمق حفره‌های بافت ابزار نیز تاثیر معنی‌داری بر بهبود روان‌کاری و کاهش زبری سطح نهایی نداشت. در حالت تراشکاری خشک، افزایش قطر بافت سطح و کاهش گام الگوی حفره‌ها، به‌ترتیب زبری سطح را تا ۶/۱۰% و ۲۹% کاهش دادند. بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی نیز حاکی از تولید سطحی یکنواخت‌تر در تراشکاری با ابزار بافت‌دار بهینه بود.