---

در این پژوهش با در نظر گرفتن مدل ارتعاشی نصف خودرو با سه درجه آزادی، تأثیر پارامترهای مؤثر بر مشخصه‌های آماری پاسخ بدنه خودرو و صندلی سرنشین به تحریک جاده، شامل سرعت خودرو، فاصله محور به محور چرخ‌ها و پارامترهای ارتعاشی صندلی مورد بررسی قرار گرفته است. در تحقیقات پیشین از مدل دو درجه آزادی نصف خودرو برای تحلیل ارتعاش خودرو تحت ورودی اتفاقی جاده استفاده شده است که در آن، مطالعه ارتعاشات صندلی سرنشین و راحتی سفر امکان‌پذیر نیست. بدین منظور درجه آزادی مربوط به صندلی سرنشین به مدل ارتعاشی خودرو اضافه شده است و یک رابطه تحلیلی برای تقریب چگالی طیف توان واقعی جاده از نوع بزرگراه به‌عنوان طیف تحریک ارائه شده و مشخصه‌های آماری پاسخ و ریشه میانگین مربعات پاسخ شتاب بدنه خودرو و صندلی بررسی شده است. سپس با در نظر گرفتن مشخصه‌های ارتعاشی خودروی سمند و با اعمال تابع چگالی طیف توان پیشنهادی، تأثیر سرعت خودرو، فاصله محور به محور چرخ‌ها و پارامترهای ارتعاشی صندلی سرنشین بر ریشه میانگین مربعات پاسخ شتاب مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می‌دهد که محدودۀ تغییرات پاسخ بدنه خودرو و پاسخ صندلی سرنشین کاملاً متفاوت است و با انتخاب مناسب پارامترهای ارتعاشی صندلی می‌توان راحتی سفر را بهبود بخشید.

---

سیستم تعلیق غیرفعال به دلیل مصرف پایین انرژی و هزینه کمتر در اکثر خودروها استفاده می‌شود. بنابراین امروزه چالشی در ادبیات فن، در جهت افزایش قابلیت‌های آن وجود دارد. هدف از این تحقیق، ارائه روشی جدید جهت طراحی بهینه چندهدفه سیستم تعلیق خودرو بر اساس استفاده از میراگرهای نامتقارن (غیرخطی) می‌باشد. از اینرو نشان داده می‌شود که استفاده از این نوع میراگرها با قدرت انتخاب دو نوع ضریب ویسکوز یکی در هنگام فشردگی و دیگری در هنگام باز شوندگی سبب ارائه طرحی بهینه‌ نسبت به طرح‌های موجود در ادبیات فن که بر مبنای میراگرهای متقارن است، خواهد شد. بدین منظور خودرو به‌صورت یک مدل کامل یازده درجه آزادی که تحت ناهمواری-های اتفاقی جاده قرار دارد، مدل شده است. سپس از آنجا که وظایف سیستم تعلیق، کاهش دادن شتاب‌های عمودی وارد بر سرنشینان، محدودیت حرکت کله زنی، افزایش جاده‌پذیری و کاهش تغییرات فضای کاری چهار چرخ خودرو می‌باشد، مسئله به‌صورت یک مسئله بهینه‌سازی چندهدفه با اهداف متضاد فرمول‌بندی شده و با الگوریتم NSGA-II حل می‌گردد. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که استفاده از میراگرهای نامتقارن سبب ارائه طرحی بهینه‌تر نسبت به روش‌های بهینه‌سازی که در آن‌ها از میراگرهای متقارن استفاده‌شده است، می‌گردد.