جستجو در مقالات منتشر شده
۳ نتیجه برای سختتراشی
مسعود فرحناکیان، محمدرضا رازفر، فریدرضا بیگلری،
دوره ۱۵، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۴ )
چکیده
ماشینکاری بکمک پلاسما، یکی از روشهای بهبود ماشینکاری مواد سخت می‌باشد. در فرآیند تراشکاری بکمک پلاسما، از قوس پلاسما با دمای زیاد برای گرم کردن منطقه کوچکی از قطعه‌کار در جلوی ابزار استفاده می‌شود و فقط قسمت کوچکی از ماده در جلوی ابزار، که قرار است برادهبرداری شود، بر اثر گرم شدن نرم می‌شود. هدف از این مطالعه، ارایه یک روش برای محاسبه نیروهای برشی در حین تراشکاری بکمک پلاسما است. بدین منظور یک مدل تفاضل محدود برای تعیین دمای براده تغییر شکل نیافته، در شرایط مختلف جریان پلاسما، سرعت برشی و مقدار پیشروی در حین گرم کردن قطعه‌کار بکمک پلاسما، ایجاد شد. یک مدل تحلیلی برای تخمین نیروهای برشی در شرایط مختلف ماشینکاری بکمک پلاسما با توجه به تنش‌های برشی در صفحه برش، ناحیه اصطکاکی براده – ابزار و تنش‌های وارده بر لبه ابزار توسعه داده شد. مدل پیشنهاد شده، توسط داده‌های تجربی در حین تراشکاری معمولی (بدون پلاسما) کالیبره شده و مدل کالیبره شده برای شرایط مختلف تراشکاری بکمک پلاسما اعتبار سنجی شد. خطای متوسط مدل ساخته شده و نتایج تجربی کمتر از ده درصد بوده و نتایج تحلیلی و تجربی نشان دادند که در تراشکاری بکمک پلاسما، نیروی اصلی تراش تا ۴۰ درصد در شرایط آزمایش شده نسبت به تراشکاری معمولی برای فولاد سخت شده، در بیشترین دمای براده تغییر شکل نیافته، کاهش می‌یابد.
محمدرضا نیری، محمد مهدی ابوترابی، محمد حداد زاده،
دوره ۱۷، شماره ۳ - ( ۳-۱۳۹۶ )
چکیده
یکی از روشهای جدید روانکاری در فرآیندهای ماشینکاری، روانکاری کمینه است. در این روش، مقدار بسیار کمی از سیال توسط هوای فشرده بصورت اسپری در آمده و به عنوان روانکار استفاده می‌شود. یکی از مزایای این روش، کاهش آلودگی محیط زیست و اثرات نامطلوب بر سلامتی اپراتور نسبت به روانکاری معمولی (تر) است. در این تحقیق، تأثیر روانکاری کمینه بر زبری سطح در سختتراشی فولاد بلبرینگ ۱۰۰Cr۶ مورد بررسی قرار گرفته و با دو روش خشک و تر مقایسه شده است. برای انجام روانکاری کمینه، تجهیزاتی به دستگاه تراش اضافه گردید. برای برادهبرداری از فولاد ۱۰۰Cr۶ از ابزار نانو سی‌بی‌ان که نسل جدید ابزارهای سی بی ان با تکنولوژی نانو است استفاده شد. آزمایش‌های تجربی با سه روش خشک، تر و روانکاری کمینه انجام گرفته است. برای بررسی زبری سطح، هر یک از پارامترهای برشی شامل سرعت برشی، نرخ پیشروی و عمق برش در سه سطح مختلف انتخاب و همه حالت‌های ممکن از ترکیب این پارامترها آزمایش شده است. طبق نتایج به دست آمده از آزمایش‌های تجربی و نتایج حاصل از آنالیز واریانس، نرخ پیشروی ۶۸%، روش روانکاری ۱۴%، سرعت برشی ۴% و عمق برش کمتر از ۱% بر زبری سطح تأثیر داشت. نتایج به دست آمده نشان داد که زبری سطح در روش روانکاری کمینه نسبت به ماشینکاری خشک و تر به طور متوسط به ترتیب ۴۲ % و ۳۰ % کاهش یافته است.
بهبود حیدری، محمد مهدی ابوترابی، حمیدرضا کریمی زارچی،
دوره ۱۷، شماره ۶ - ( ۶-۱۳۹۶ )
چکیده
ماشینکاری فولادهای سخت ویژگی‌ها و مشکلات خاص خود را دارد. با توجه به پیشرفت‌های اخیر در بکارگیری ابزارهای برشی جدید، امکان برادهبرداری از فولادهای سخت شده بوسیله فرآیندهایی چون تراشکاری و فرزکاری بوجود آمده است و امکان جایگزین کردن تراشکاری سخت به‌جای برخی از فرآیندهای سنگ‌زنی وجود دارد. به عملیات تراشکاری روی قطعه‌کارهایی با سختی بالای ۴۵ راکول‌سی، سختتراشی گفته می‌شود. هدف از این تحقیق، بررسی اثر سختی قطعه‌کار و پارامترهای سرعت برشی و نرخ پیشروی بر زبری سطح در عملیات سختتراشی فولاد ابزار سردکار X۲۱۰Cr۱۲ یا SPK در حالت خشک است. بدین منظور، قطعه‌کارهایی از جنس فولاد X۲۱۰Cr۱۲تحت عملیات حرارتی متفاوت قرار گرفت تا در محدوده سختتراشی قرار گیرد. سپس این قطعه‌کارها با استفاده از ابزار برشی سی‌بی‌ان با پارامترهای برشی متفاوت ماشینکاری و از لحاظ زبری سطح مقایسه شد. طراحی آزمایش‌ها بصورت کامل بوده و در مجموع، ۳۶ آزمایش انجام شده است. طبق نتایج بدست آمده از آزمایش‌های تجربی و آنالیز واریانس، نرخ پیشروی۹۰,۴% و سختی قطعه‌کار ۸.۳% بر زبری سطح تأثیر داشته است. میزان اثر سرعت برشی بر زبری سطح قطعه‌کار بسیار ناچیز است. افزایش نرخ پیشروی باعث افزایش زبری سطح شده است. با افزایش سختی قطعه‌کار تا ۵۰ راکول‌سی، زبری سطح قطعه‌کار کاهش و با افزایش سختی از ۵۰ تا ۶۵ راکول‌سی، زبری سطح افزایش یافته است.
