جستجو در مقالات منتشر شده
۴ نتیجه برای سلامت سطح
حامد حسن‌پور، امیر راستی، محمد حسین صادقی،
دوره ۱۵، شماره ۹ - ( ۹-۱۳۹۴ )
چکیده
فرزکاری سرعت بالای آلیاژهای تیتانیوم به علت برخورداری از بهره‌وری بالای فرایند و کیفیت خوب محصول، به صورت گسترده در صنایع هوافضا مورد استفاده قرار گرفته است. پژوهش حاضر، زبری، بافت و میکروسختی سطح را در فرزکاری سرعت بالای آلیاژ Ti۶Al۴V به صورت تجربی مورد مطالعه قرار می‌دهد. آزمایش‌ها در حضور روانکاری کمینه انجام گردید. ابزار به کار رفته نیز، فرز انگشتی کاربایدی سرتخت به قطر ۶ میلیمتر با روکش TiAlN بود. روش فاکتوریل کامل به منظور طراحی آزمایش‌ها و تحلیل اثرات پارامترهای ماشینکاری شامل سرعت برشی و نرخ پیشروی روی زبری، بافت و میکروسختی سطح به‌کار گرفته شد. سایر پارامترهای برش یعنی عمق برش محوری و عمق برش شعاعی نیز ثابت بودند. نتایج نشان داد که با استفاده از فرایند فرزکاری سرعت بالا می‌توان به سطوحی با کیفیت بالا و زبری سطح حدود ۲/۰ میکرومتر دست یافت. تغییرات میکروسختی نیز با سرعت برشی دارای طبیعتی دوگانه بود. به این معنا که در ابتدا، با افزایش سرعت برشی تا ۳۷۵ متر بر دقیقه، میکروسختی بالا رفته و پس از این سرعت برشی، میکروسختی سطح به صورت چشمگیری کاهش یافت. همچنین با بیشترشدن نرخ پیشروی، میکروسختی سطح افزایش یافته و بیشترین میکروسختی در سرعت برشی ۳۷۵ متر بر دقیقه و نرخ پیشروی ۰۸/۰ میلیمتر بر دندانه بدست آمد که نشان از افزایش ۵۷% میکروسختی نسبت به سختی اولیه قطعه داشت. تصاویر بافت سطح نیز نشان داد که افزایش سرعت برشی تاثیر مستقیمی بر کاهش ترک‌ها و پارگی‌های سطحی دارد.
محمدرضا شبگرد، بهنام خسروزاده،
دوره ۱۶، شماره ۲ - ( ۲-۱۳۹۵ )
چکیده
آلیاژ تیتانیوم Ti-۶Al-۴V یکی از پرکاربردترین آلیاژهای صنعتی است که بیشترین استفاده را در صنایع مهم و پر مخاطره دارد، یکی از ملزومات ماشینکاری چنین قطعاتی دستیابی به سلامت سطح مناسب است. ماشینکاری تخلیه الکتریکی با استفاده از ذرات معلق در دی‌الکتریک، فرآیندی است که مکانیسم آن با فرآیند ماشینکاری تخلیه الکتریکی سنتی متفاوت است و اغلب به منظور دستیابی به صافی سطح مناسب در ماشینکاری تخلیه الکتریکی از آن استفاده می‌گردد. در این مطالعه دو نوع نانوپودر اکسید سیلسیم و اکسید آلومینیوم به سیال دی‌الکتریک، در فرآیند ماشینکاری آلیاژ تیتانیوم Ti-۶Al-۴V اضافه می‌گردد؛ تا تاثیر افزودن آنها بر روی مشخصه‌های خروجی فرآیند تخلیه الکتریکی از جمله نرخ براده برداری، سایش نسبی ابزار و صافی و سلامت سطح مورد بررسی و مقایسه قرار گیرد. سطح نمونه‌های ماشینکاری شده و سطح مقطع برش خورده آنها با میکروسکوپ الکترونی روبشی عکسبرداری شده تا اندازه و توزیع میکروترکهای سطحی و عمق لایه متاثر از حرارت مطالعه گردد. نتایج نشان می‌دهد که افزودن نانوپودرها بویژه نانوپودر اکسید سیلسیم باعث افزایش نرخ براده برداری شده، تاثیر نانوذرات بر روی فرسایش نسبی ابزار به تنظیمات و شرایط ماشینکاری بستگی دارد. تاثیر نانوپودر اکسید سیلسیم بر روی افزایش صافی سطح بیشتر از نانوپودر اکسید آلومینیوم می‌باشد، سلامت سطح ماشینکاری شده از لحاظ وجود میکروترکها و عمق لایه تغییر یافته در اثر حرارت، با افزودن نانوذرات بهبود یافته است.
محمدرضا شبگرد، بهنام خسروزاده،
دوره ۱۶، شماره ۸ - ( ۸-۱۳۹۵ )
چکیده
یکی از فرآیندهای ماشینکاری معمول و پرکاربرد برای ماشینکاری فلزات و آلیاژهای سخت که با روشهای ماشینکاری سنتی قابلیت ماشینکاری پایینی دارند، ماشینکاری تخلیه الکتریکی است. با توجه به ماهیت ترموالکتریکی این فرآیند، تغییرات خواص متالورژیکی و مکانیکی سطح ماشینکاری شده و ایجاد تنشهای پسماند در قطعات اجتناب ناپذیر است. در این پژوهش ماشینکاری آلیاژ تیتانیوم Ti-۶Al-۴V با فرآیند تخلیه الکتریکی به کمک ارتعاشات فراصوتی ابزار انجام شده است و تاثیر ارتعاشات فراصوتی ابزار بر بازده ماشینکاری و سلامت سطح تولیده شده از جمله میکروترکهای ایجاد شده، تنشهای پسماند و سختی سطح ارزیابی شده است. سطح نمونه‌های ماشینکاری شده با میکروسکوپ الکترونی روبشی عکسبرداری شده تا اندازه و توزیع میکروترکهای سطحی مطالعه گردد؛ تنشهای پسماند ناشی از فرآیند در امتداد عمق سطوح ماشینکاری شده، با روش نانوایندنتیشن ارزیابی شده و سختی سطوح ماشینکاری شده با استفاده از دستگاه میکروسختی سنج اندازه گیری شده است. نتایج نشان می‌دهد اعمال ارتعاشات فراصوتی بازده فرآیند ماشینکاری را افزایش داده (میانگین افزایش %۹۰ در نرخ براده برداری)، باعث کاهش مقدار و اندازه میکروترکهای سطح شده، توزیع تنشهای پسماند را تغییر داده و سطح آن را (تقریباً %۱۷) کاهش داده است؛ افزایش سختی سطح در ماشینکاری تخلیه الکتریکی با ارتعاشات فراصوتی تقریباً %۱۳ بیشتر از فرآیند سنتی تخلیه الکتریکی است.
محمد یزدانی خامنه، محسن صدر، امیر راستی، محمد حسین صادقی،
دوره ۲۴، شماره ۱ - ( ۱۰-۱۴۰۲ )
چکیده
در این پژوهش، اثر روش بافت‌دار کردن سطح براده ابزار در بهبود کیفیت سطح در فرایند تراشکاری فولاد ۱۱۹۱/۱ با سختی ۴۵ راکول‌سی (ماشینکاری سخت) مورد بررسی قرار گرفت. به همین منظور، با فرض بافت حفره‌ای منظم ابزار، پارامترهای قطر، گام و عمق حفره و همچنین فاصله الگو از لبه برش اصلی ابزار در سه سطح، تغییر داده شد. با استفاده از روش طراحی آزمایش تاگوچی، نه آزمایش (ابزار) طراحی شد و به منظور اطمینان از نتایج بدست آمده، آزمایش‌ها در حالت خشک و روانکاری شده در دو مرتبه تکرار شدند. نیروهای ماشینکاری در حین انجام آزمایش‌ها و زبری سطح قطعه نهایی در دو حالت ماشینکاری با روانکار و خشک اندازه‌گیری گردید. نتایج نشان داد که در تراشکاری با ابزار بافت‌دار به همراه روانکار، تغییر پارامترهای گام الگوی بافت و فاصله الگو از لبه برش در بازه مورد بررسی، به ترتیب تا ۶/۵۷% و ۲/۳۹% زبری سطح قطعه‌کار را افزایش دادند. این درحالی است که افزایش قطر حفره بافت، به‌واسطه کاهش سطح تماس ابزار با براده تولیدی و روانکاری بهتر موضع برش، توانست تا ۷/۴۰% زبری سطح قطعه‌کار را بهبود بخشد. پارامتر عمق حفره‌های بافت ابزار نیز تاثیر معنی‌داری بر بهبود روانکاری و کاهش زبری سطح نهایی نداشت. در حالت تراشکاری خشک، افزایش قطر بافت سطح و کاهش گام الگوی حفره‌ها، به‌ترتیب زبری سطح را تا ۶/۱۰% و ۲۹% کاهش دادند. بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی نیز حاکی از تولید سطحی یکنواخت‌تر در تراشکاری با ابزار بافت‌دار بهینه بود.
